Dag 9

Met fiets en dochter naar Rome

Zaterdag 9 juni

Het wordt weer een warme dag dus we vertrekken vroeg uit Ellwangen. Doel van vandaag: Dillingen aan de Donau. Om dit doel te bereiken moeten we de Schwäbische alb over. Dit is de hoogvlakte op pakweg 650 meter boven zeeniveau die een natuurlijk waterscheiding vormt tussen de Rijn en de Donau. Dus het water stroomt vanaf dit plateau of naar het noorden (de Rijn) of naar het zuiden (de Donau). Dit betekent dat ons een pittige tocht te wachten staat met hellingspercentages van 7-10 procent. Dat deze tocht niet zo verloopt als we gedacht hadden konden we niet bevroeden.
Het gebied waar we doorheen reden was met name boven op het plateau fantastisch. Je kon met gemak 10 kilometer fietsen zonder een boerderij of dorp tegen te komen. Prachtige mooie vergezichten. Ook hier de leeuwerik, de ooievaar en andere bijzondere vogelsoorten. We kwamen zelfs in een dorpje bij de bakker de Achterhoekers tegen die we ook in Gasthaus Kronprinzen gesproken hadden. Ook zij hadden zin aan een broodje en kozen voor dezelfde locatie, wonderbaarlijk.
De lucht betrok en aan de horizon werd het steeds donkerder en het begon al te rommelen. Een onweer zat er aan te komen. Geen prettig gevoel in zo’n open gebied. Dus een tandje bijgezet om sneller vooruit te komen. Krijgt Michelle een lekke band. In eerste instantie de band maar weer opgepompt om te kijken hoe lang het zo vol te houden is. Binnen 5 minuten weer een zachte band. Er ging in de communicatie wat mis waardoor ik stil stond aan de kant en Michelle vol op mij knalde. We lagen allebei op de grond. En de fietspomp fungeerde als airbag waardoor het handvat verboog onder een hoek van 45 graden. Beetje raar maar hij pompt nog uitstekend. Een plek gezocht bij een beekje om de band te kunnen plakken. De fiets op de kop in de beek gezet en zo de band geplakt, een boterhammetje genut en weer verder gefietst.

Na 5 minuten fietsen liep de band weer leeg. Weer opgepompt kwam er water en lucht uit het ventiel. Shit, ventiel kapot. Wat nu? Dit is niet te repareren en we hadden nog 20 kilometer te gaan. Het onweer kwam steeds dichterbij en er restte ons niks beters dan plankgas fietsen en elke 10 minuten de band oppompen. Het werd een uitdaging om Dillingen te bereiken, dit lukte uiteindelijk en het onweer ging aan ons voorbij. Intussen gekeken op internet of er een fietsenmaker in dit stadje was die op zaterdagmiddag geopend zou zijn. Niet dus. Dat was geen leuk vooruitzicht. Want hoe nu verder, we moesten een nieuwe binnenband hebben. Michelle was goed wakker en zei: Action heeft ook fietsonderdelen. En ja er was een Action in Dillingen, die open was, maar wel op 5 km afstand.
Dus het fietsje maar weer gepakt, de hitte getrotseerd en naar de Action gefietst. Gelukkig een binnenband kunnen krijgen. Blijkt uiteindelijk het ventielgaatje veel te klein te zijn voor het ventiel van deze nieuwe binnenband. Met een imbussleuteltje (we hebben maar heel weinig gereedschap) het gaatje groter gemaakt en na pakweg anderhalf uur was het weer gefixed en zat de band er weer op.

Na eerst de handjes schoon gemaakt te hebben, de fiets gepakt en naar de Alte Innenstadt van Dillingen gereden. Laten we weer die Achterhoekers tegenkomen. Drie maal is scheepsrecht. Even bijgepraat en in de stad op een terras een heerlijke Radler en een ice tea gedronken. We hadden het verdiend vonden we. Naderhand bij de Griek een heerlijk vegetarisch gerecht gegeten.