Dag 20

Met fiets en dochter naar Rome

Woensdag 20 juni
pp
Vanmorgen vertrokken met de fiets uit het hotel met het doel vandaag het dorp Pennabilli te bereiken dat hoog in de Apennijnen ligt.
Ons hotel ligt op een druk industrieterrein omgeven door drukke wegen. Om de route naar het zuiden te kunnen voortzetten moesten we over deze drukke wegen terug naar Ravenna om daar de aansluiting voor de fietsroute weer op te pakken. Dus dwars door de stad met een drukke spits. Wat dan opvalt is dat een fiets daar een onbekend vervoermiddel is want je wordt continu gesneden en met claxons geopperd om aan de kant te gaan. Je hart slaat er soms van over.
De fietsroute werd door bruine bordjes met een fietssymbool aangegeven dus dachten we dit gaat mooi.
Totdat we geen bordje meer zagen en tot onze verbazing de oprit naar de autoweg opfietsten.
Oeps wat nu. Dan maar terug en proberen de route terug te vinden. Dat lukte en anderhalf uur later konden we de autoweg passeren op 200 meter van de locatie waar we anderhalf uur voorheen ongeveer stonden.
Dat is ook Italië, soms is de weg simpel weg of moet je met de fiets klunen over een sloot of vangrail.
Je maakt nogal wat extra kilometers om verder te kunnen.

Rond de middag bereikten we Cervia, een badplaats aan de Adriatische zee, waar de straten omlijst worden door prachtige parasoldennen. Het ziet er verder uit als elke ander badplaats met veel toeristische hotels, terrassen, souvenirwinkels en strandliefhebbers. Het was er al behoorlijk druk, hoe zou dat zijn in het hoogseizoen ?
De wortels van de prachtige parasoldennen groeien echter ook onder het asfalt, het is alsof er mollen onder de weg zitten, want de bobbels in het asfalt zijn ongeveer net zo groot. Om er een beetje door te komen moet je continu om deze obstakels laveren wat niet altijd lukt als er veel verkeer is.
Na ongeveer 10 kilometer de kustweg gevolgd te hebben sloegen we af richting binnenland. Aan de horizon konden we de Apennijnen, een bergketen al mooi zien.

We volgden de bedding van de rivier de Marécchia, een rivier die nu bijna droog stond maar wel met een enorm brede rivierbedding van grind. In combinatie met de omringende heuvels een verademing ten opzichte van het voorliggende landschap.
Heel langzaam steeg het landschap en we moesten onze klimmodus weer inzetten. Het landschap is fantastisch mooi met prachtige vergezichten en dorpen die tegen de hellingen aangeplakt lijken. Uiteindelijk bereikten we rond 15.30 uur het dorp Pennabilli na een best zware klim van 7 kilometer.
Een fantastische plek, je waant je in een andere wereld.
Het hotel Il duca del Montefeltro waar we overnachten ligt aan de rand van het dorp met een geweldig uitzicht op de omgeving, een klooster en een ruïne op de hoogste bergtop in het dorp.
Het heeft zelfs een klein zwembadje en dat is helemaal de kers op de taart na zo’n lange en zeer warme fietstocht.
S’avonds gegeten bij een Osteria op het dorpsplein. Eten wat de kaart schaft, en dat was gokken. Het smaakte voortreffelijk. We waanden ons in een filmcoulisse waarin elk moment Claudia Cardinale of Don Camillo langs kon komen. Top.